De Little Women verfilming van Greta Gerwig was een van mijn favoriete films van het afgelopen jaar. Gerwig heeft door haar casting, montagekeuze en extra teksten het boek feministischer gemaakt. Zelfs Amy, de meest op uiterlijk gerichte zus zegt het volgende:
Amy: Well, I’m not a poet. I’m just a woman. And as a woman there’s no way for me to make my own money. Not enough to earn a living or to support my family. And if I had my own money, which I don’t, that money would belong to my husband the moment we got married. And if we had children, they would be his, not mine. They would be his property, so don’t sit there and tell me that marriage isn’t an economic proposition. Because it is.
De film is extra verfrissend door het kostuumontwerp van Jaqueline Durran. Ze heeft de kleding aangepast aan de karakters van de personages. Vooral Jo draagt een versie van laat 19de eeuwse kleding die beter in 2020 past. Ze draagt geen korsetten en haar hoepelrokken zijn hoepelloos. Jo en Laurie dragen zelfs hetzelfde gilet. Op de lange wijde rokken en het gekke bolhoedje na, zou ik alle kleding die Jo draagt graag zelf hebben.
Inspiratie voor de kostuums
Jo in New York
Volwassen en getrouwde Amy. Jo en Meg
Moeder March
Jonge Beth, Jo, Meg en Amy
Jo en Laurie vlak voor zijn huwelijksaanzoek
Jo 's reactie op Friedrich's negatieve feedback
